نویـد وصل پدر را به كـاروان می‌داد            به مـاه، مـاه سر نیـزه را نشان می‌داد

رقــیـه تـولـیـت آسـتـان رأس شـریـف            به ماه، اذن زیـارت در آسـمان می‌داد

هزار حوریه از چادرش زمین میریخت            اگر كه چادر خود را کمی تكان می‌داد

 رقــیـه دخـتــر آقـای مـهــربـانـی كـه            سرش به حامل سر نیزه سایبان می‌داد

گرسنه بود، ولی از كرامتـش این بس            به دست دشمن خود رزق آب و نان می‌داد

 شبـانه از لب بابـا كـمی شكـایت كرد            چرا كه بوسه به لب‌های خیزران می‌داد

توان پا شدنـش را گرفت سیـلی خـصم            وگرنه پیش پـدر، ایـستاده جان می‌داد

درسـت لـحـظـۀ وصـل رقـیـه و بـابـا            برادرش به روی نـیـزه‌ها اذان می‌داد